woensdag 28 januari 2015

Kun jij 8 weken je oordeel uitstellen?















Ik volg een training mindfulness. Als huiswerk doe ik iedere dag 45 minuten lang de bodyscan, een soort lichaamsmeditatie. Ik heb hier naar uitgezien. Binnen enkele dagen zal een vredige rust op mij neerdalen. Over enkele weken wandel ik even onverstoorbaar door het leven als een boeddhistische monnik blootsvoets door de Himalaya.
 
Maar in plaats van de verwachte ontspanning word ik hartstikke onrustig van de oefening. Het lukt me niet eens om meer dan 20 minuten stil te liggen. Dan beginnen mijn armen en benen te kriebelen. Krijg ik jeuk aan mijn neus. Begin ik in mijn hoofd alvast een blog te schrijven. Ik concludeer dat dit niet mijn type oefening is.

'Trek niet meteen conclusies', zegt de coach tegen me als ik vertel over mijn ervaringen van afgelopen week. 'Observeer de obstakels en accepteer dat ze er op dit moment zijn. Probeer je oordeel eens acht weken uit te stellen.' 

ACHT weken?! Ik staat haar met ongeloof aan. Right, het lukt me doorgaans niet eens mijn oordeel slechts 1 minuut uit te stellen. Ik heb al geoordeeld voordat ik me realiseer dat ik een oordeel vel. Dagelijks betrap ik mezelf erop. Meestal heb ik het te druk om mijn ongelijk bewezen te zien. Want als ik wel de moeite neem om stil te staan en écht te kijken, blijkt dat ik het vaak bij het verkeerde eind heb.

Neptieten
Ik lig aan het zwembad op Bali. Een vrouw van eind veertig loopt mijn blikveld binnen. Ze legt haar handdoek neer, stapt uit haar slippers en vlijt zich op een vrij zonnebedje. Dat wil zeggen, alles vlijt zich behalve haar borsten. Die blijven recht overeind staan. 

'OMG ze heeft neptieten!’, schiet door mijn hoofd. En vervolgens: ‘wat ordinair! Die heeft ze zeker op haar veertigste verjaardag van haar kerel gekregen omdat hij een babe aan z'n zijde wil. Dat zij zo weinig eigenwaarde heeft dat ze dit laat gebeuren.’ Meteen check ik de man met wie ze hier samen is. 'Ja hoor, zo'n kalend zakenmannetje die het belangrijk vindt om mooie arm candy te hebben tijdens een dinertje met relaties. Dan vallen z'n eigen buik en slechte humor niet zo op.'

Het is vakantie, dus ik heb alle tijd om ze eens uitgebreid te beloeren. Al na korte tijd blijk ik er weer eens bijzonder naast te zitten. Ik zie hoe leuk ze samen zijn. Hoe respectvol naar elkaar. Hij houdt haar hand vast en kijkt haar liefdevol aan. En niet, zoals ik dacht, met de ogen van een geile terriër. Zij straalt geen onzekerheid uit. Ze lijkt juist goed in haar vel te zitten. Vindt hem zo te zien oprecht grappig. 

Keuzes en oordelen
Naar mate mijn eerste oordeel afbrokkelt, groeit doorgaans mijn schuldgevoel. Dat hele niet oordelen is maar verdraaide lastig. Want ook, wanneer is iets een oordeel, een feit, een observatie of intuïtie? 

Niet om het goed te praten, maar ik denk dat mijn hardnekkig oordelende zienswijze te maken heeft met onze keuzemaatschappij. Om verder te komen in het leven moet je de hele dag door snel veel keuzes kunnen maken. Dat begint al bij het opstaan. Rokje 1, 2 of 3 of toch maar dat jurkje met bloemen, strepen of stipjes? Douchen, in bad of geen van beide? Yoghurt met muesli of boterham kaas?

Om een keuze te maken moet je snel een oordeel vormen. En dat is dus wat we de ganse dag doen: oordelen over de opties. Oordelen is onze tweede natuur geworden dat we het onnadenkend overal op toepassen. In een fractie van een seconde hebben we onze mening klaar over de caissière die niet meteen naar ons glimlacht ('chagrijnig wijf'), over de verlate trein ('tuurlijk, typisch de NS'). 

Op weg naar zelfinzicht
Een week later kom ik weer bij de mindfulness training. Het oefenen is deze week stukken beter gegaan. 'Hoe ging het?' vraagt de coach. 'Goed!' zeg ik enthousiast. Ik vertel dat ik de obstakels probeerde te zien als onderdeel van de meditatie. 'En toen waren het ineens geen obstakels meer en was het heel fijn', zeg ik trots. Er waren zelfs momenten dat mijn hoofd helemaal gedachteloos was. Lekker rustgevend. Ik concludeer dat dit bijna nader inzien toch echt iets voor mij is. 

In plaats van het verwachte schouderklopje na zoveel zelfinzicht en transformatie, trekt ze slechts glimlachend haar wenkbrauw op. 'Dus het ging goed. Het was fijn. Rustgevend. Echt iets voor jou.' herhaalt ze. Ik knik. 'Hoor je wat je doet? Je oordeelt weliswaar positief, maar je bent wel degelijk nog steeds aan het oordelen.' Pfff, ik ben blij dat deze cursus nog zeven weken duurt.

7 opmerkingen:

  1. PPFFFF.... Het is wel erg herkenbaar hoor haha.
    Maar ook het mediteren zelf. Ik kan er soms echt naar uitkijken. Even een paar minuten helemaal niks!!!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Wat goed! Jij hebt dus geen moeite om er mee te beginnen? Ik vind het soms echt lastig mezelf er toe te zetten. De keus tussen in bad met een boek of mediteren... :-)

      Verwijderen
  2. Haha leuk. Nou ja...moeilijk dus ook. Ja, voor mij ook nog steeds (natuuuurlijk!) Deed de training in 2012 en heb vaak het gevoel dat ik nog geen donder erin heb geleerd. Maar het is een vreselijk fijne tool om bij je te dragen :)
    Ken je dit gedicht al?:

    I admit it wasn't the plan
    to sleep
    during the bodyscan

    But then that voice so tender
    I had no choice
    but to surrender

    :)

    X

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Haha, mooi gedicht Shan! Erg herkenbaar! Van alle oefeningen in de cursus doe ik om deze reden de bodyscan het minst vaak :-)

      Verwijderen
  3. Dan doe je het toch heel goed! Ik ben nu een jaar bezig met mediteren en denk bijna altijd aan boeken en bloggen ;) Die gedachten probeer ik dan weer te laten gaan, terug naar mijn adem... wat nooit echt lang lukt. Maar dat geeft niet. Hoe onrustig ik tijdens het zitten ook ben, daarna voel ik me toch rustiger. Over een tijdje moet je maar eens opletten wat er gebeurt als je per ongeluk een paar dagen geen tijd hebt voor je oefening... dan merk je echt verschil!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Wat knap dat je al een jaar mediteert! En herkenbaar wat je zegt; ik word ook een rustiger (en bovendien aardiger) mens wanneer ik regelmatig mediteer. Alleen vind ik het vaak lastig om mezelf er toe te zetten, terwijl ik weet wat het me oplevert. Raar toch?

      Verwijderen
  4. Hahaha, behoorlijk herkenbaar! Heb ook eens een mindfulness app geinstalleerd en direct bij de eerste keer schoot er van alles door mijn hoofd. Of ik wel goed ademhaalde, voerde ik alles wel goed uit.. Om dat nou 8 weken af te wachten..? Lastige opgave!

    BeantwoordenVerwijderen