Dertigersdialogen

‘Hoe gaat het?’

‘Goed. Met jou?'

'Zelfde. Ook druk. Ik zou graag meer tijd voor mezelf willen. Leuk zo’n vrouw en kind, maar wanneer heb ik voor het laatst echt tijd gehad voor mezelf? Ik weet precies wat ik iedere minuut van deze week ga doen. Zelfs in de weekenden, want die hebben we twee maanden geleden al vol gepland.’

De mamma-subcultuur

Ik kan me een verjaardag herinneren toen ik nog geen kinderen had of wilde en alle andere gasten wél. Het was zondagmiddag. Bier en wijn bleven koud in de koelkast liggen. Het rook zoetig naar moedermelk en zurig naar kinderkots. De gesprekken gingen over de Eerste tot en met de Zesde ziekte, Etos- versus Kruidvatluiers en tepelkloven. 

De Rechter oordeelt

In mijn achterhoofd woont een stem die ik de Rechter noem. De Rechter is een lange dunne man met een grote zwarte toga. Hij heeft een vale witte huid, kleurloze lippen en een immer misprijzende trek om zijn mond. Vanzelfsprekend lacht hij nooit.

De Rechter is kritisch op alles wat ik doe. Als ik voor mijn gevoel een goed communicatieplan heb gemaakt bij een project. Dan oordeelt de rechter: 'Afgewezen! Je hebt hier en hier niet aan gedacht. En je hebt die en die collega niet betrokken. Er zal geen draagvlak zijn. Niemand zit te wachten op een papieren oplossing.' 

Lieve Hanna

 Jaaa! Ik heb een date met Hanna Bervoets. We hebben afgesproken in de Rode Hoed in Amsterdam. Ze vertelt me dan over haar nieuwe boek dat nog niemand gelezen heeft. Maar ik straks wel. Want ze stuurt haar boek alvast naar me op.

Naar MIJ! Haar grootste fan. Ik heb geen poster hangen hoor. Zo'n triest figuur ben ik niet. Ik ben sowieso nooit uitbundig in mijn fanheid. De laatste keer dat ik fan was, was op mijn vijftiende. Ik zwijmelde over Brad Pitt. Plakte Hitkrant-foto's van hem in mijn agenda. Dagdroomde dat hij voor mij zou vallen als hij toevallig in Nijmegen was. Ik ben trouwens niet op zo'n manier fan van Hanna hoor. Dat zou raar zijn. Oppervlakkig.