Lamp met een levensverhaal (marktplaats-monologen I)

Vanavond ga ik in Utrecht Transwijk een staande lamp met zwart kanten kap ophalen die ik gekocht heb via marktplaats. Al in de gang ruikt het naar dierentuin. Bij het betreden van de kleine woonkamer wordt duidelijk waarom. Er komen twee honden me enthousiast begroeten. In een mand liggen nog twee honden. Verder zie ik minstens vier katten, een robuust aquarium en twee vol behuisde vogelkooien met kanaries.


De verkopende partij, een man en vrouw van in de vijftig, gaan beide gekleed in een soort van kamerjas. Het is 19.30 uur 's avonds. Ik betaal, krijg de lamp en maak voor de sociale interactie nog een snuggere opmerking in de trend van: 'Goh, jullie zijn zo te zien echte dierenliefhebbers. Leuk hoor.' Dit blijkt voor de man het startsein voor een gedetailleerde en rauwe beschrijving van de levensgeschiedenis en gezondheidskwalen van alle dieren in huis. En daarna van alle overleden dieren, waarbij de vrouw nog net niet in tranen uitbarst. 'Er komt altijd al veel leed op ons pad.'

Ik knik meelevend. Het stel zit met z’n tweetjes op de bank de ene sigaret met de andere aan te steken. Ik voel me een beetje opgelaten bij de huiskamerdeur, leunend tegen de lamp. Hoewel het op een vreemde manier ook wel ontspannen en gezellig is. Of ik ook een wijntje wil. 'Nee, bedankt, ik wil eigenlijk zo gaan.' Ja, dat snappen ze. Leuk dat ik er was. Gezellig. Ze krijgen eigenlijk nooit mensen over de vloer. Alleen hun zoon komt af en toe, maar die woont ver weg en heeft een stomme vriendin. En dan volgt hun eigen levensverhaal dat dus de nodige dieptepunten kent, 'maar gelukkig hebben ze elkaar'. 

Een half uur later sta ik buiten met mijn lamp. Op de foto op marktplaats had deze er zo schattig uitgezien met zijn zwart kanten kap. Ik denk dat ik daarom vooraf niet naar de afmetingen heb geïnformeerd. De man, in kamerjas, helpt me het geval op de fiets te tillen. Ze kunnen me helaas niet brengen, want ze hebben geen auto. Dus rijd ik met de lamp van 1 meter 80 hoog, op het voorrekje op mijn Postcodeloterij-fiets, van de ene naar de andere kant van Utrecht. 

'Hé meisje, je licht doet het niet!' 'Jij neemt fietsverlichting wel heel serieus.' 'Weet je misschien waar de handbalvereniging is?' Aangemoedigd door half Utrecht heb ik de vaart er lekker in. Totdat ik bij het tunneltje onder het station kom. Ik had al geen rekening gehouden met de lengte van de lamp, maar ook niet met de hoogte – of eigenlijk laagte – van het tunneltje. Met een achterwaartse Matrix-move proberen de lamp en ik de confrontatie met het tunneltje nog te ontduiken. Tevergeefs, met een luide “DOINGGGK” komen we abrupt tot stilstand. 

De lamp is gewond - geknakt - maar blijkt het bij thuiskomst nog gewoon te doen. Aangezien de lamp en ik inmiddels al zo’n geschiedenis hebben, kan ik het niet over mijn hart verkrijgen hem weg te doen. Er is immers al veel leed op zijn pad geweest. Dus ik neem hem in gebruik. Als ik de fikse deuk naar de muurkant draai, zie je er vanaf de bank bijna niets van. Wat een aanwinst, denk ik bij mezelf. Zoveel lamp en zoveel beleving voor maar € 5,00. Daar kan een avondje Ikea toch niet tegenop.