Onderweg naar de Uithof

Ik heb wel aan fietslampjes gedacht, maar ze zitten onderin mijn tas. Begraven onder twee telefoons, portemonnee, deo en allemaal losse papieren met informatie over de cursus. 'Sms je wel even als je weer naar huis komt?' vroeg Jeroen vlak voor ik de deur dichttrok. Daar denk ik nu aan in de schemer op mijn fiets op weg naar de Uithof. Ik weet waarom hij dat zegt: De Verkrachter van Utrecht. Of in ieder geval denk ik er nu zelf aan. In De Utrechtse Internet Courant las ik dat hij weer actief is. Niet dat ik bang ben voor die man, hoor. Maar toch. 



Voor mij fietst een man. Stel dat hij het is. Ik bestudeer hem; eind dertig, rode jas, kort bruin haar, blauwe spijkerbroek. Vrij nikserig dus. Maar ja, als De Verkrachter niet gehuld ging in onopvallendheid, hadden ze natuurlijk hem allang gevonden. Op zijn bagagedrager heeft hij een felrode plastic tas van Dirk van den Broek. Dat maakt hem in mijn ogen nog onschuldiger. Aan de andere kant, De Verkrachter van Utrecht zit 's avonds natuurlijk ook gewoon met een bord macaroni-ham-en-kaas op schoot het journaal te kijken. Of RTL Boulevard, weet jij veel. Hij zal in ieder geval nu en dan dus op de fiets stappen om zijn boodschappen te doen. En nu ik er verder over nadenk, hier in de buurt zit ook helemaal geen Dirk van den Broek.

Daar komt een andere kerel met hoge snelheid mij tegemoet gefietst. Zwarte broek, zwarte lange jas, zwarte schoenen. Goede schutkleuren in de nacht, denk ik zo. Verdacht. Hij zou het dus net zo goed kunnen zijn. Want ja, hoe herken je zo iemand? Deze man ziet mij in ieder geval niet. Hij is alweer voorbij. Op weg naar zijn vrouw die thuis met een pan risotto funghi op hem wacht. Of naar een donker steegje om een onschuldige studente van haar fiets te slepen. Je weet het niet.

Ik fiets langs de University College. Was dit überhaupt "zijn route"? Ik denk aan die film met Victoria Koblenko. Op een gegeven moment is ze als slachtoffer aan een boom vastgeknoopt, haar broek op de enkels getrokken. Midden in het bos was ze door De Verkrachter van Utrecht overvallen. Ik vraag me af: welke route moet je in hemelsnaam nemen om van de Uithof naar Utrecht te fietsen via het bos?

Oh hee, aan de overkant van de weg ligt het nieuwe zwembad te glimmen. Ik denk aan mijn zoontje die bijna 1 jaar is en nog nooit gezwommen heeft. Binnenkort maar eens doen. En dan sta ik plots voor de School van Journalistiek. Hé, denk ik, gehaald! Ik ben niet van mijn fiets getrokken. Niet dat ik dat verwacht had, hoor. Maar toch. Ik zet m'n fiets in het fietsenhok. Terwijl ik het gebouw binnen loop denk ik bij mezelf: straks is het natuurlijk echt helemaal donker. Goh, toch fijn dat ik mijn fietslampjes mee heb.