Ik werk dus ik besta

Ik las een artikel in Flow. In plaats dat ik in een ik-wil-op-een-boerderijtje-wonen-en-schaapjes-vilten stemming belandde, raakte ik geïrriteerd.

Het artikel gaat over de zoektocht naar een goede balans tussen werk en privé. Oké, zover nog niets om op tegen te zijn. Maar volgens het artikel proberen we te hard om werk en privé te scheiden. 'Geef dat gevecht op en mix werk en privé door elkaar' staat er. 

Hallo! denk ik meteen. Dan ben ik helemaal dag en nacht bezig met mijn werk. Ik vind het nu al lastig om de knop om te zetten als ik thuis ben. Vaak blijven gedachten over mijn werk me tot in bed achtervolgen. Als er dan ook geen grenzen meer zijn tussen werk en privé begraaf ik mezelf binnen afzienbare tijd onder een stapel dekens, doe ik de gordijnen dicht en kan iedereen het rambam krijgen.

Toch maak ik hier een grote denkfout volgens het artikel. Want studies tonen aan dat een burn-out niets te maken heeft met de hoeveelheid uren die iemand werkt. Het gaat er om of je je werk leuk vindt. Want 'als je iets doet wat je leuk vindt, voelt het vaak niet eens als werken'.

Ik werk dus ik besta

Zelf denk ik dat artikelen zoals deze bijdragen aan overspannenheid en burn-outs. Ik kom het steeds vaker tegen, de verheerlijking van werk en de identificatie van het zelf met het werk. Het moet altijd minimaal "leuk" zijn, maar bij voorkeur een "passie" of zelfs "droombaan". En dit is precies wat mij irriteert. 

Werk is identiteit, werk is status. Of in de woorden van managementgoeroe Ben Tiggelaar: 'Voor talloze mensen in onze samenleving is werk de zelfgekozen nieuwe god. Eentje die weinig vergevingsgezind is, voortdurend nieuwe offers vraagt en ons zelfs in onze vrije tijd niet met rust wilt laten.' Als je iemand vraagt wie hij is, antwoordt hij negen van de tien keer met zijn functietitel.

Als we onze identiteit nou eens minder aan ons werk zouden koppelen, wie zouden we dan zijn?

Werken om te leven

Waarom mag werk niet gewoon werk zijn? Ik ben klaar met het streven naar vage idealen als "passie in je werk". Ik wil werk niet nog groter maken door het een integraal onderdeel van mijn leven te maken. 

Ik oefen juist in de scheiding werk en privé. De tijd na vijven is Mijn Tijd en ik leer steeds beter me niet schuldig te voelen als ik op mijn vrije vrijdag niet iedere vijf minuten mijn telefoon check om te zien of ik nog belangrijke e-mails heb gemist. Daardoor rust ik beter uit en begin ik na het weekend weer met meer energie en goede zin.

We krijgen aangepraat dat werk altijd leuk moet zijn. Dat lijkt mij een onhaalbare gedachte, want niets in het leven is altijd maar leuk. Woensdag heb ik fijn gewerkt omdat ik een productieve dag had en gezellig in de zon met collega's lunchte met lekkere salades en soep die over waren van een bijeenkomst. Donderdag had ik een klotedag omdat de woorden in mijn hoofd bleven steken, een collega via de email tegen me liep te bokken en ik naar een bijeenkomst ging waar ik iedereen slimmer vond dan mijzelf. Shit happens. Net het Echte Leven.

Als notoire jobhopper heb ik in verschillende banen naar passie & perfectie gezocht. En - goh - niet gevonden. Op de ene plek had ik verantwoordelijkheid maar wilde ik vrijheid. Op de andere plek had ik vrijheid maar wilde ik leuke collega's. Toen ik mijn baan opzegde, zei mijn toenmalige manager tegen me: "Meisje, er is overal wel wat mis." Ik had toen een zee aan argumenten om te rechtvaardigen dat er met die baan bovengemiddeld veel mis was. 

Inmiddels weet ik dat hij gelijk heeft. Juist het loslaten van het voortdurende streven "dat het leuk moet zijn", geeft me de rust om te blijven en te genieten van wat er wel is. Een uitspraak die zo in Flow zou kunnen. 


photo credit: laverrue via photopin cc