De mamma-subcultuur

Ik kan me een verjaardag herinneren toen ik nog geen kinderen had of wilde en alle andere gasten wél. Het was zondagmiddag. Bier en wijn bleven koud in de koelkast liggen. Het rook zoetig naar moedermelk en zurig naar kinderkots. De gesprekken gingen over de Eerste tot en met de Zesde ziekte, Etos- versus Kruidvatluiers en tepelkloven. 

Mijn zwangere jarige vriendin kreeg een gifgroen wipstoeltje cadeau. 'Oeh! Aaah! Wat een ééénig wippertje!' jubelden de aanwezige dames. Me onbewust van de omgangsregels, grinnikte ik hardop: 'hahaha een wippertje, wat een lelijk woord.’ Ik had toen nog heel andere associaties bij het woord "wippertje". Ik keek naar links, ik keek naar rechts. Maar niemand anders vond het grappig. ‘Ja hoor, als ik ooit moeder word, ga ik mijn medemens dit soort gesprekken besparen’, dacht ik bij mezelf. Stilletjes verliet ik voortijdig de verjaardag. Ik hoorde er duidelijk niet bij.

Pas jaren later, toen ik zwanger werd, ontdekte ik dat er een gigantische mamma-subcultuur bestaat binnen onze maatschappij. Deze Wonderlijke Wereld van het Moederschap kent een eigen vocabulaire en eigen omgangsvormen.

Eigen taal en omgangsvormen

Als je zwanger wordt, treed je onbewust toe tot deze mamma-subcultuur. Met je zwangere buik als zichtbaar en geldig toegangsbewijs. Niet meedoen is geen optie. Ouders, moeders, verloskundigen, huisartsen. Zodra de buik zichtbaar wordt, beginnen ze allemaal in slang met je te praten. 

Mijn opleiding Taal- & Cultuurstudies bleek onverwacht bruikbaar. In korte tijd leerde ik een nieuwe taal spreken. Rapley-methode, lactatiekundige, tepelhoedje, apgar-score, buidelen, consternatiebureau, pre-eclampsie, stuwing. Zomaar een kleine greep uit de woorden die ik leerde toen ik zwanger was. In de Wonderlijke Wereld van het Moederschap weet iederéén wat NOD en hCG betekent en staat VK niet voor Volkskrant maar voor verloskundige. 

Hoe groter mijn buik groeide, hoe meer bevriende en onbekende moeders zich over me ontfermden. Ze vertelden mij hun bevallingsverhalen, aaiden me spontaan over mijn buik, gaven me tips voor projectiel spugen en showden welke yogahouding en ademhalingstechniek hen door de bevalling heen had geholpen.  

Too. Much. Information.

Het kostte menige maanden, maar inmiddels ben ik redelijk ingeburgerd in de mamma-subcultuur. Ik spreek de taal vloeiend. Ik ken de mores. Wanneer iemand mij vertelt dat ze zwanger is, begin ik ook prompt een monoloog over de voordelen van een ziekenhuisbevalling. Er is echter één ding waar ik maar niet aan kan wennen en dat is de openhartigheid binnen de mamma-subcultuur.

Een fotoserie van de bevalling, een trotse vermelding van het aantal hechtingen en aambeien, gedetailleerde beschrijvingen van de kleur, geur en substantie van de poep, snot en braaksel van de kinderen. Binnen de mamma-subcultuur wordt hier vaak en openhartig over gepraat. Een praatje met mijn buren over borstvoeding in het algemeen eindigde al snel in ongevraagde, persoonlijke adviezen over tepelverzorging. In de Wonderlijke Wereld van het Moederschap mag iedereen namelijk ongegeneerd over je tieten praten.

Knalblauwe stukjes
Al vroeg tijdens mijn introductie in de mamma-subcultuur nam ik mij voor me niet te veel te laten meeslepen in dergelijke openhartigheid. Vooral niet waar Gewone Mensen bij zijn. Maar ja, soms word je gewoon kei-hard gedwongen. 

Zo belde laatst het KDV terwijl ik op mijn werk was. 'Ja, ik bel even want Bee heeft blauwe stukjes in zijn poep!' viel de leidster meteen met de deur in huis. 'Bee heeft blauwe stukjes in zijn poep?' herhaalde ik schaapachtig. Mijn collega keek me aan met zo'n blik van: waar gáát dit over en NEE ik wil helemaal niet weten waar dit over gaat. 'Ja, echt knalblauwe stukjes.' 

Oja, ik wist precies waar die knalblauwe stukjes vandaan kwamen. 'Bee heeft gisteren een wascokrijtje opgegeten', legde ik uit. 'Een blauwe. Je kunt ook roze stukjes tegenkomen, want daar heeft hij ook nog op geknaagd.' 'Juist', antwoordde de leidster afgemeten. Mijn collega rolde nog net niet met haar ogen. 'We hebben de krijtjes meteen afgepakt hoor', zei ik snel voordat het KDV een melding bij jeugdzorg zou maken en mijn collega het hele bedrijf zou vertellen dat ik Bee krijtjes voor de lunch serveer. 

'Tja, de gesprekken die je soms voert als je moeder bent', verontschuldigde ik me tegen haar nadat ik ophing. Ze knikte, maar ik zag haar denken: ‘Ja hoor, als ik ooit moeder word, ga ik mijn medemens dit soort gesprekken besparen.’

photo credit: pasukaru76 via photopin cc