Bang voor de burgerlijkheid

Mijn beste vriendin gaat samenwonen. Met een jongen. In een huis met een eigen voordeur en eigen douche en toilet die ze maar met z'n tweetjes hoeven te delen. Hiervoor woonde ze in een huis waar ze het toilet met vier man deelde. Dat ging prima. Maar nu voorziet ze grote problemen.

Want hoezeer ze zich ook verheugt op het samenwonen. Samenwonen is wel synoniem aan burgerlijk. Daar hoort bij dat je ruzie krijgt over futiliteiten. Dat hij de toiletbril omhoog laat. Of erger nog, niet omhoog doet en dus vol spettert. Dat zij haar natte handdoeken niet op de vloer mag laten liggen en haar haren niet in het doucheputje. En het ergste van dit alles is dat ze er voor altijd aan vast zit. Dit is het. Dit gaat het zijn.


Ik troost haar. Zeg dat het wel goed komt. Dat niets voor altijd is. 'Je bent er zelf bij of je een burgertrut wordt', zeg ik bemoedigend. 'Er is immers altijd keuze. Het is zaak om alert te blijven. Burgerlijkheid is een sluipmoordenaar die je in de rug aanvalt als je even niet oplet.' Als we niet op onze hoede zijn, worden we saai en voorspelbaar. Wiegen we in slaap door het comfort van regelmaat en zekerheid.

Symptomen van burgerlijkheid

'Hoe was dat toen voor jou?' vraagt ze. Ik denk terug aan de tijd dat Jeroen en ik ging samenwonen. Drieënhalf jaar geleden alweer. Ik had dezelfde koudwatervrees. Burgerlijkheid dat was voor mij:

• verjaardagsfeestjes overdag vieren

• gesprekken voeren over de voor- en nadelen van hypotheekvarianten

• een wasdroger aanschaffen

• op zaterdagavond op de bank hangen en "lekker bijtijds" naar bed

• drukker zijn met je eigen leven, dan met wereldleed en politiek

• voor het gemak overal met de auto naar toe

• moeten kiezen tussen een verre reis en het houtwerk laten schilderen 

• op zaterdagavond geen alcohol drinken omdat je zondag "fris en fruitig" wilt zijn

• op zaterdag voor de hele week boodschappen doen

• op vakantie met een rolkoffer

Confronterend om aan terug te denken. Dit lijstje met burgerlijkheden vormt nu namelijk een beknopte samenvatting van mijn huidige leventje. Erger nog, in de lijst staan diverse burgerlijkheden waar ik mij met plezier aan schuldig maak. 

Burgerlijkheid 2.0

De sluipmoordenaar lijkt een voltreffer te hebben gehad. Uitgaande van bovenstaand ben ik nu de über-burgertrut; saai, voorspelbaar en braaf. Maar daar herken ik mezelf natuurlijk totaal niet in. Ook na drieënhalf jaar samenwonen vind ik mezelf doorgaans best leuk en vlot. Helemaal niet het type burgertrut. In mijn ogen vallen bovenstaande symptomen van burgerlijkheid nu wel mee en zijn "een logische volgende stap" wanneer je werkt en kinderen krijgt. 

Is dit een zwaktebod? Word je langzaamaan burgerlijk en stel je vervolgens uit zelfbescherming de definitie bij? Of is burgerlijkheid niet meer dan een irreële angst voor later, voor het volwassen leven? 

Ik denk (natuurlijk) dat laatste. Want nog altijd ben ik als de dood voor burgerlijkheid. Alleen is mijn definitie ervan veranderd: 

• een ruime gezinswoning in Leidsche Rijn met carport en onderhoudsvriendelijke tuin

• alleen nog praten over hoe hoogbegaafd / ADHD / populair je kinderen zijn

• 's avonds op de bank televisie kijken gewikkeld in een Snuggie

• een Volvo V70 stationwagon of vergelijkbare gezinsauto met skibox 

• twee tot drie keer per maand vijf minuten seksen in missionarisstandje

• urenlang de traktatie van je kind voorbereiden "omdat alle kinderen kleine kunstwerkjes trakteren"

• op vakantie met de kinderen bij Landal Green Parks

• verjaardagen die overheerst worden door kindergekrijs, poepluiers en schaafknieën

• alleen nog praktische, organisatorische gesprekken voeren met mijn lief

• een keuken vol gemaksartikelen zoals een keukenmachine, ananassnijder en koelkast die zelf nieuwe yoghurt bestelt

Gruwel, als dít ooit mijn werkelijkheid wordt, rijg mijn dan aan de ananassnijder en begraaf mij in de skibox gewikkeld in m'n Snuggie.

De mens lijdt het meest...

Ik lieg dus niet als ik tegen mijn lieve vriendinnetje zeg: 'niets is voor eeuwig als je het zelf niet wilt'. Alleen vertel ik haar niet dat wat ze nu als burgerlijk afschrijft, ze waarschijnlijk binnen afzienbare tijd zal omarmen. Wat moet ik zeggen? 'Vrees niet. De mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest. De angst voor de burgerlijkheid is groter dan de pijn van de burgerlijkheid zelf. Je gaat het vanzelf fijn vinden om eem Harrie de Huismus te zijn.' Dat is een boodschap die je zelfs niet van je beste vriendin aanneemt.

photo credit: clotho98 via photopin cc