Boerenkool, mungbonen en meer onverteerbaars

 










In het tijdschrift Grazia staat wekelijks een van mijn favoriete columns: het eetdagboek. Een bekende Nederlander houdt bij welke maaltijden en tussendoortjes hij of (meestal) zij die week eet. 

Allemaal eten ze het meest gezonde dat de natuur maar voortbrengt: zeewier, gembersap, spirulina shakes, bij maanlicht geplukte gojibessen en natuurlijk quinoagerechten in allerlei varianten.

Na een uitgebreide beschrijving van het weekmenu van de bekende Nederlander – waar Jamie Oliver nog geïnspireerd van zou raken – volgt een advies van de voedingsdeskundige. Meestal zegt die zoiets als: ‘ga zo door, mooi gevarieerd eetpatroon, misschien kun je er nog wat Oekoeboekoe-boontjes aan toevoegen voor de nodige eiwitten.’

Wat mij het meest intrigeert aan de column is de reactie van de bekende Nederlander zelf. Standaard zegt men namelijk: 'wat leuk om te lezen dat ik een gezond voedingspatroon heb. Ik vroeg me inderdaad af of ik wel gezond genoeg eet.'

‘NAH!’ denk ik iedere week als ik de reactie lees. 'Je eet biodynamische mungbonenfrittata voor ontbijt. Hoeveel gezonder wil je het hebben? Bespaar ons die valse bescheidenheid en kom er maar gewoon voor uit dat je een health freak bent. Dat die sexy wespentaille een welbewust geplande daad is, in plaats van een aangeboren toevalligheid.'

Maar ergens snap ik ze toch ook wel, die bekende Nederlanders. Want zelf ondervind ik vaak de nodige weerstand wanneer ik openlijk uitkom voor mijn voedselvoorkeuren.

E-nummers versus valse biolabels

Wij eten voornamelijk biologisch. Dat is een bewuste keuze. Ik wil namelijk geen gehakt eten waar suiker, E-nummers en weet ik wat nog meer aan toegevoegd zijn.  Tomaten vind ik lekkerder wanneer ze de tijd hebben gehad om te rijpen in de zon, in plaats van dat ze groen geplukt nog wat blosjes krijgen in het vliegtuig. Ook vind ik dat plofkippen te weinig smaak en te veel antibiotica bevatten, nog los van dat het best behoorlijk zielig is hoe ze hun korte leven moeten doorbrengen.

Maar als ik zeg dat wij biologisch eten, krijg ik vaak niet de gelegenheid om mijn persoonlijke motieven uit te leggen. De ander steekt meteen van wal door te zeggen dat hij biologisch eten belachelijk duur vindt en dat het bovendien helemaal niet zo biologisch is als het lijkt. Sterker nog meestal is biologisch slechts een marketingtruc. En dat je, gadver, de hele dag bonen eet, daar houdt diegene ook niet van. Oja, en aangezien ik biologisch eet, moet ik wel consequent zijn door ook groene stroom af te nemen.

Dus. 

Mensen nemen zelfs de moeite om mij artikelen te sturen waaruit blijkt dat er op grote schaal gesjoemeld wordt met biologische labels. Dat biologisch een elitehapje is dat niet houdbaar blijft wanneer het voor een grote groep beschikbaar komt. Dat een biologische broccoli vaak niet meer vitamines en mineralen bevat dan een broccoli van de AH.

Onverteerbare boerenkool
Deze felle reacties intrigeren mij. Nog even los van de inhoud. Alsof mijn keuze voor biologisch eten door de ander wordt opgevat als kritiek op zijn manier van eten. Ben ik onbewust zo'n voedsel-evangelist dat ik mensen in de verdediging druk? Oké, dat zelfs onze kat biologische brokjes krijgt, geeft misschien wel een signaal af dat ik een health freak ben. Maar dat heeft meer te maken met luiheid dan met overtuiging.

Ik denk dat deze emotionele reacties aangeven dat eten zich niet meer tot de keukentafel beperkt, maar een maatschappelijke aangelegenheid is geworden. Zoals eerder ook met roken is gebeurd. Vroeger at je boerenkool met worst. Punt. Daar zat geen diepere laag onder. Nu kent voedsel allerlei bijsmaken. Iedere hap boerenkool blijkt in meer of mindere mate bij te dragen aan je gezondheid, dierenleed, het financiële welzijn van de lokale ondernemers, de opwarming van de aarde, hongersnood in Afrika, ontbossing, enzovoort.

Als je dat allemaal mee weegt, ligt een simpele boerenkoolschotel ineens behoorlijk zwaar op de maag. Helemaal als je dan ook nog in de Grazia leest dat iedere simpele bekende Nederlander weet dat je boerenkool allang niet meer in de stamppot maar in je ontbijtshake hoort te stoppen.




photo credit: jaycobs via photopin cc