Ik volg een training mindfulness. Als huiswerk doe ik iedere dag 45 minuten lang de bodyscan, een soort lichaamsmeditatie. Ik heb hier naar uitgezien. Binnen enkele dagen zal een vredige rust op mij neerdalen. Over enkele weken wandel ik even onverstoorbaar door het leven als een boeddhistische monnik blootsvoets door de Himalaya.
'Bee, ga je mee naar buiten?' vraag ik enthousiast. Het is 9.15 uur. Vrijdag is onze wekelijkse dag samen en meestal kunnen we niet vroeg genoeg naar buiten gaan. 'Nee!' zegt Bee en gooit ondertussen mijn mobiele telefoon en sleutels op de grond. 'Okee', zeg ik, 'maar we gaan toch.'
Het is zo'n dag.
Moeke
Het is spitsuur. Ik sta achter in de rij bij het kinderdagverblijf van Bee. Vooraan staat zij. Uitgebreid neemt ze de tijd om ieder
woord, iedere traan, iedere drol van haar zoon te bespreken en langs haar
opvoedlat te leggen. Dat achter haar de rij aan wachtende ouders groeit,
interesseert haar niet.
