Ik ben al vijf jaar 27

De laatste tijd zie ik steeds vaker meisjes van 16 jaar in een tuinbroek lopen. De eerste Nike Air Max zijn weer gesignaleerd. En regelmatig als ik de radio aanzet, hoor ik oude nummers van Dune of DJ Paul Elstak. De jaren negentig zijn terug van weggeweest. Foto’s van vroeger zijn ineens niet meer beschamend, maar retro en hip. Leuk die nostalgie. En hmmm, ineens realiseer ik me dat het alweer zo’n 16 jaar geleden is dat ik zelf die leeftijd had en in een tuinbroek ging dansen op Rainbow high in the sky. Een half leven geleden dus.

Kleine meisjes worden groot. Ik heb een Serieuze Baan, een Koophuis en een Kind. Ogenschijnlijk voldoe ik aan het plaatje van een 32-jarige. Toch ben ik in mijn hoofd na mijn 27^e niet ouder meer geworden. Dit zeg ik niet omdat ik graag jong wil zijn. Het is eerder andersom. Onderhand had ik wel verwacht volwassen te zijn.

Van de basisschool tot aan de universiteit word je immers voorbereid op “later als je groot bent”. Je wordt gestimuleerd “iets” te maken van je leven. Ik had altijd het gevoel ergens naar onderweg te zijn. Maar nu ik ben aangekomen bij wat men collectief volwassenheid noemt, blijkt het pad dat ik bewandelde gewoon op te houden midden in een groot leeg weiland. Zonder bordjes. Zonder herkenningspunten aan de horizon.

Bijna volwassen…

Het is me een aantal keer overkomen dat ik meende nu echt volwassen te worden. De eerste keer was toen ik van groep 7 overging naar groep 8. Ik verwachtte dat ik me van de een op de andere dag heel anders zou voelen omdat ik bij de Oudsten van de school hoorde. Enige verwarring en teleurstelling aan mijn kant toen die magische eerste dag in groep 8 bij meester Harold niets veranderd bleek te zijn.

Op mijn 22^e ging samenwonen met mijn eerste vriendje. Ik dacht: ‘nou, dan zal dit wel het volwassen leven zijn. Daar gaan we dan.’ Ik richtte het huis in, kookte uit kookboeken en hing zijn boxershorts te drogen. Ontgoocheld moest ik na een paar maanden aan mezelf toegeven dat ik het volwassen leven had geprobeerd na te spelen. Maar blij dat dit dus niet volwassenheid was, vertrok ik weer naar een studentenkamertje.

Is dit nu later

Ik heb altijd gedacht dat je als volwassene een soort van klaar bent. Af. Natuurlijk kun je dan ook nog dingen leren. Maar je hebt een onwrikbare basis gelegd. Je hebt de antwoorden, want je hebt niet voor niets zo’n twintig jaar gestudeerd. Je hebt een gevoel van zekerheid. Je weet wat je wilt. Je snapt het leven enigszins.

Maar van binnen ben ik over weinig echt zeker, vind ik het leven nog ingewikkelder dan toen ik puber was en vraag ik me voortdurend af wat de zin is van dit alles. Ik ben al vijf jaar 27 en ik kom geen stap dichterbij de beloofde volwassenheid. Al met al voel ik me de dus best een beetje genept. Wel de lasten niet de lusten van groot zijn.

The middle of nowhere

Misschien ligt het aan mij. Heb ik een afslag gemist. Maar als ik om me heen kijk, is het wel druk in het weiland met mensen die net als ik zich afvragen waar de beloofde volwassenheid blijft. Het lijkt er eerder op dat onderweg niet goed is aangegeven dat deze weg eindigt in een weiland in the middle of nowhere.

'Tjee', denk ik dan, 'weet je hoeveel jaar ik gestudeerd heb. Had iemand me dit even kunnen vertellen toen ik nog in mijn tuinbroek vergeefse pogingen deed om te leren hakken.' Kleine moeite om dit misverstandje over volwassenheid op jonge leeftijd al te ontkrachten. Bijvoorbeeld door in de vierde klas bij Nederlands een verplichte tekstanalyse van Is dit nu later van Stef Bos aan de lesstof toe te voegen. En dat de leraar uit opvoedkundig oogpunt dan enen en tweeën uitdeelt aan de leerlingen die denken dat er zoiets als volwassenheid bestaat.

Bron afbeelding: Girl Scene