Hoe ik probeerde niet cliché te worden...

Toen ik zwanger was van Bee, nam ik mij plechtig één ding voor: ik zou niet aan al die clichés meedoen die aan het ouderschap kleven. Dat ik daarmee meteen mijn eerste cliché tot een feit maakte, realiseerde ik me pas later. Toen het allemaal te laat was.

Naar het schijnt nemen ouders zich massaal voor niet cliché te worden, niet mee te doen aan de hysterie die je bij veel andere ouders ziet. Maar ineens realiseer je je dat je 1.300 foto’s op je mobiel hebt, waarvan 1.159 van je kind. En dat je die allemaal aan je collega’s hebt laten zien. En aan de vaste caissières van de AH. En aan tenminste zestig procent van de gasten onlangs op dat verjaardagsfeestje. Het blijkt dat die “overkill-radar” die je altijd meende te hebben, na de geboorte van je kind onaangekondigd op non-actief is gegaan.

Met een baby naar Lowlands, waarom niet!

Ik daarentegen was van plan om Echt Mijn Leven Te Behouden. Want ja sorry hoor, als je met een kind ineens anders gaat leven, is dat toch echt een keuze. Ik had wilde ideeën over hoe we met Bee in de Maxi-Cosi drie dagen naar Lowlands zouden gaan. Niet dat ik daar de afgelopen tien jaar ben geweest, maar dit was dan meteen een goede aanleiding. Avondje borrelen en uit eten? Oh, maar dan gaat Bee toch slapen in zijn kinderwagen! Parkeren we hem bij de jassen in de garderobe, lekker rustig voor hem en voor ons.

Echt Leven versus het Echte Leven 

In praktijk is gebleken dat ons kind een eigen wil heeft, een eigen ritme en ook een heel luidruchtige eigen manier om aan te geven dat hij er niet van gediend is om in een restaurant in slaap te vallen. Bovendien maak ik blijkbaar een hormoon aan dat ervoor zorgt dat ik onmogelijk mijn kind bij een onbewaakte garderobe kan stallen.

Trouwens na chronisch (te) vroeg opstaan, werken, moederen en vaderen over Bee, het huishouden, gesprekken over luieruitslag en soorten billenzalf, over wie wanneer Bee brengt en haalt...zitten we om 20.00 uur op de bank. Uitgeteld. Er komt geen woord meer uit. Oh, wat zou ik er op dat moment graag voor kiezen om samen ergens biertjes te gaan drinken en goede gesprekken te voeren. Of naar de film te gaan. Maar a.) dan moeten we last minute nog een oppas regelen. En dat is gedoe. En b.) ik ben zo intens moe dat het zetten van een kop thee er al toe leidt dat ik de dag erna spierpijn heb.

En dit is pas het topje van de ijsberg. In het afgelopen jaar hebben wij alle clichés in praktijk gebracht die het ouderschap rijk is. Ook ik heb een eigen vocabulaire aan gruwelijk truttige koosnamen verzonnen (die ik om imago-technische redenen hier niet kan opschrijven, maar soms in de heat of the moment wel door het kinderdagverblijf roep). Alle goede voornemens over rust en reinheid ten spijt is onze woonkamer toch veranderd in Intertoys ten tijde van de Sinterklaasperiode. En "we laten ons niet gek maken" maar hebben wel een flessenset in de vorm van een tiet aangeschaft. We zijn niet meer te redden.

Ontboezeming
Het is zaterdagochtend omstreeks 8.30 uur en ik ben al anderhalf uur op. De tijd dat ik in het weekend tot half elf uitsliep, is inmiddels verbleekt tot een mooie herinnering. Ik bevind mij nu met mijn zoon op onze knieën voor de wasmachine. Samen kijken we in extase al zo’n twintig minuten naar de ronddraaiende was. Tenminste, Bee kijkt naar de was, ik kijk naar zijn uiterst geconcentreerde hoofd. ‘Die die die’ roept hij af en toe, wijzend naar een rode sok van hem die voorbij komt drijven. Dan klappen we heel hard in onze handen en roepen ‘jeeeej’. En ik word hier zo verdomde gelukkig van.

Bron bovenste afbeelding: someecards.com
Photo credit tweede afbeelding: Or Hiltch via photopin cc