Dertigersdilemma van een heel andere orde

Ik heb net 5 kaarten op de post gedaan. Morgen wordt mijn broertje 30 jaar. Hij viert het thuis in zijn voorziening voor beschermd wonen (RIBW). Hij zal wel even gaan eten bij mijn ouders. Ik denk dat mijn vader traditioneel een appeltaart voor hem bakt. Mijn moeder heeft waarschijnlijk een t-shirt, penselen en een fles speciaal bier voor hem gekocht. Ik bel hem, mijn zusje ook. De vraag is of hij opneemt. Om even extra stil te staan bij deze mijlpaal krijgt hij dit jaar een brievenbus vol kaarten van familie en oude bekenden. 


Maar het hoogtepunt vormt de avond samen met zijn huisgenoot - tevens beste en enige vriend. Zoals bijna iedere avond zullen ze samen een illegaal gedownloade film of serie kijken. Drinken ze een (flink) aantal biertjes. Voor de gezelligheid, uit gewoonte of om te vergeten. Misschien alle drie. 

Er komt dus geen kamer of café vol mensen. En mijn broertje vindt dat prima. Al van kleins af aan wilde hij maar 1 of 2 kinderen uitnodigen op zijn verjaardagsfeestje. Op jongvolwassen leeftijd is bij hem een ernstige vorm van ADD vastgesteld in combinatie met een sociale fobie. Hij houdt niet van grote groepen mensen, kan niet tegen de drukte. Dan komen de draadjes in zijn hoofd op hoogspanning te staan. In het beste geval gaat hij naar huis om de rust op te zoeken. In het slechtste geval zuipt hij zich klem, gebruikt hij drugs of vergokt hij zijn schaarse geld. 

Zo kan een 30e verjaardag dus ook zijn. Niet heel de dag door appjes en Facebookberichten, geen slagroomtaart van de Hema als ontbijt op bed, geen bureaustoel op werk versierd met slingers en ballonnen, geen kroeg vol dronken vrienden. Niet de gebruikelijke dilemma's en levensvragen over partnerkeuze, volgende carrièrestappen, aantallen kinderen en de volgorde hiervan. Hij vraagt zich niet af 'is dit het nou?' en 'wat is mijn levensdoel?' Misschien vindt hij 30 niet eens veel anders dan 29 of 31.

Mijn broertje woont nu vier jaar in het RIBW. In die jaren is er niet veel veranderd. Ik zie hem als iemand die daar veilige haven gevonden heeft waar de verwachtingen van de buitenwereld hem niet kunnen bereiken. Hij komt op adem van de wereld die jarenlang een zeilschip dacht te zien varen, waar in feite een roeibootje zonder peddels dreef. Deze overzichtelijke en voorspelbare omgeving (en pillenstrips Ritalin) brengen rust in zijn hoofd. Een rust die hij vermoedelijk niet eerder heeft gekend. Dat denk ik tenminste. Ik weet het niet. Want het is heel moeilijk om zijn echte gevoelens en gedachten te peilen. Hij heeft een jarenlange training in sociaal wenselijke antwoorden achter de rug. 

Voor mij is de grote vraag of hij alleen uitrust, of dat dit het is? Zal zijn 35e verjaardag ook zo zijn? En zijn 40e? Blijft hij in deze situatie? En is dat dan erg? Of is het genoeg dat hij zich veilig voelt en relatieve rust heeft gevonden? Ik vind dat moeilijk. Een dertigersdilemma van een heel andere orde. Kijkend naar waar hij vandaan komt en wat hij heeft meegemaakt, vind ik het fijn dat hij nu op deze plek rust vindt. Maar als ik kijk hoe andere mensen hun 30e verjaardag vieren, doet het zeer. Je wenst niemand toe dat hij zijn 30e verjaardag hoeft te vieren in afzondering van de maatschappij, weg van alles. Zeker niet je eigen broertje. 

Wat de toekomst ook gaat zijn, uiteindelijk wil ik vooral dat het leven goed genoeg voor hem is. Dat het aan de eindstreep de moeite waard was. En ik hoop voor mezelf dat ik dat ooit met een klein beetje zekerheid weet. Die wetenschap zou mij wat rust in mijn hoofd geven.

Happy B-day bro! 
Check je brievenbus. 
Ik bel je.

x sis


<a href="http://www.bloglovin.com/blog/12180169/?claim=v83u37fdv4z">Follow my blog with Bloglovin</a>