Ja erg hè, bel jeugdzorg!

Anne en ik wandelen door de Zara op de Oude Gracht met Bee in de wagen. Ineens duikt tussen de kledingrekken een vrouw op. Ze kijkt naar Bee. Bee kijkt naar haar. Het is weer zo ver, denk ik. Hij palmt weer eens een oudere vrouw in met zijn zes-tanden-glimlach. Dan richt ze zich tot mij met een berispende blik. 'Hij is echt heel erg moe. Ik zou hem snel in bed leggen.' De vrouw ziet er uit alsof ze zelf al drie kleinkinderen heeft die ruim uit de luiers zijn. Haar hoef je dus niets te vertellen over kinderen en opvoeden. 'Ehh', antwoord ik gevat. En ik onderstreep dat nog eens met een langgerekte: 'ahmm'. De vrouw draait zich alweer om en beent kordaat naar een volgend kledingrek. Haar burgerplicht is vervuld.



'Ja, zou kunnen', mompel ik haar nog binnensmonds achterna. Een beetje bedremmeld blijf ik achter. Shit, sleur ik Bee tegen zijn zin in van winkel naar winkel? Is hij moe? Ongelukkig? Leg ik nu een psychisch instabiele basis? Straks is hij op de basisschool al onhandelbaar. In de pubertijd gaat hij natuurlijk aan de harddrugs. En dat zal allemaal te herleiden zijn op vandaag. Deze vrouw die bulkt van de levenservaring heeft het al voorzien. Wee mijn gebeente dat ik haar waarschuwing in de wind sla. Maar ook denk ik: tsss, tuthola, bemoei je met je eigen zaken, hij heeft net nog geslapen. Hij zit bovendien heel tevreden te koekeloeren in zijn wagentje.

Als dit nou een op zichzelf staande anekdote was, zou het wel grappig zijn. Maar nee. Bee zit voorop de fiets. We staan voor het stoplicht bij Ledig Erf. 'Je zoontje heeft het koud hoor', hoor ik achter me. Een vrouw met zorgvuldig getoupeerde kuif roept me vanaf haar scootertje toe. 'Goh, ben jij bij Bee begonnen met een fruithap? Dat is niet goed hoor. Het is veel beter om met een groentehap te beginnen. Nu is hij gewend aan zoet en lust hij straks geen groente.' Een collega. 'Je moet Bee echt niet te snel in een fietsstoeltje zetten, dan kan hij zijn nek breken.' Een kennis.

Ik verbaas me - oké en erger me - dat zoveel mensen zich geroepen voelen om "opbouwende feedback" te geven op het wel en wee van Bee. Tot aan wildvreemde mensen toe! Ik denk niet dat het zo snel in me op zou komen om andere moeders of vaders van ongevraagd advies te voorzien over hun kind. Ja, in extreme gevallen. Als ik zie dat moeders druk in haar iPhone tettert, terwijl een paar meter verderop een grote pitbull terriër zijn tanden in het mollige armpje van haar peuter zet. Dan zal ik haar wel even op de schouder tikken en zeggen 'je dochter vindt het volgens mij niet heel plezierig dat ze verscheurd wordt door de wolf uit Roodkapje'.

Misschien is het wel de stelligheid waaraan ik me irriteer. De zekerheid waarmee zij dingen lijken te weten. Eerlijk is eerlijk, ik heb een groot deel van de tijd geen flauw idee van wat ik aan het doen ben. Ik heb dit ook nog nooit eerder gedaan. Maar je leert elkaar kennen. (Je brengt immers nogal wat tijd samen door.) Tijd waarin ik de gebruiksaanwijzing van Bee met vallen en opstaan leer lezen en gebruiken. En ja, ik omarm de adviezen en tips van bijvoorbeeld de mensen van het kinderdagverblijf en het consultatiebureau. Misschien is het dus ook wel de vorm waarin zo'n onbekende dame uit de Zara haar advies verpakt. Hoe ze de indruk wekt dat ze na één blik op mijn kind het al beter weet wat goed voor hem is dan ikzelf. Grrrrrr, dat maakt de grote boze wolf uit Roodkapje in mij wakker.

We zijn op een verjaardag. Judith heeft haar dochter op schoot en geeft haar te eten. Maar Noa wil niet. Het eten komt op veel plekken terecht, maar meestal niet in haar mond. Er is te veel te zien, te veel te doen. Ze wil van schoot. Judith schuift het bakje eten aan de kant. 'Dan niet, Noa.' 'Dat vind ik zielig', zegt de moeder van Judith. 'Ze moet op deze leeftijd goed eten hoor, ze is in de groei.' 'Ja mam', zegt Judith droog. 'Het is vreselijk. Mishandeling. Bel jeugdzorg!' Ik glimlach in mezelf. Hey, het gebeurt mij dus niet niet alleen! En haha! Wat een treffende reactie. Hierbij ruil ik mijn gevatte 'ehhh' in. Voortaan zeg ik met een uitgestreken gezicht: 'ja, erg hè, bel jeugdzorg!!!'



Bron afbeelding: Unprofound