Laatst ging ik even snel op en neer naar de Albert Heijn terwijl Bee in bed lag. Ik was welgeteld vijf hele minuten weg. Maar bij thuiskomst moest ik toch even controleren of hij nog wel ademde. 'Stel je niet aan muts,' zei mijn verstand. 'Hij ligt gewoon lekker te slapen. Net als v-i-j-f minuten geleden.' Mijn gevoel antwoordde met een betweterig stemmetje: 'ja maar toch...hij zal in die beduchte vijf minuten eens ernstig onwel geworden zijn. Dat vergeef je jezelf nooit. NOOIT.'
Vroeger dacht ik nauwelijks na over ziekte, dood en ander verderf. Ook niet als de situatie daar aanleiding toe gaf. Ik reisde de hele wereld over, durfde in alle achtbanen in Walibi, bezocht vrijwillig de overbevolkte staatsgevangenis in Burkina Faso, ben tweemaal naar de Surpriseshow van Hennie Huisman geweest. En dat alles zonder er een nacht minder om te slapen.
Sinds de geboorte van Bee ben ik me ineens doorlopend bewust van de kwetsbaarheid van het leven. Bees leven, om precies te zijn. De wereld blijkt een slangenkuil en wespennest ineen. Ik merk, ik klink ietwat panisch. Als zo'n overspannen moeder waar ik zelf nogal allergisch voor ben. Ter verdediging: Bee is een heel leuk kereltje. Er is er maar één zoals hij op deze wereld. Dus ja, ik ben gewoon zuinig op hem.
Bezorgde autoriteiten
Het helpt ook niet dat allerlei bezorgde autoriteiten bevestigen dat Bees gezondheid kwetsbaar en problematisch is.
Neem Oei ik groei!, a.k.a. de Allerhoogste Heiligste Opvoedbijbel. Amen. Volgens dat boek zou Bee met dertien maanden zelfstandig het toilet moeten schoonmaken met de wc-borstel. Dat doet hij dus niet. Niet eens een beetje. Hij toont zelfs geen initiatief om met een doekje de pot te laten glimmen. Oei ik groei! brengt het nog subtiel. Er wordt enige bandbreedte gelaten waarbinnen je kind moet presteren. Maar als verstandige ouder lees ik tussen de regels door dat we op korte termijn bij de kinderarts zitten vanwege een ontwikkelingsstoornis.
Zelfs Google. Mijn oude, vertrouwde vriend die altijd overal antwoord op heeft, vertelt me dat ik me zorgen moet maken over...eigenlijk alles. Kunstvoeding, borstvoeding, buikslapen, rugslapen, rode bultjes...overal krijg je kanker van. Onlangs googelde ik op luieruitslag omdat Bee daar last van had. Na slechts enkele clicks was ik er achter dat hij aan iets veel ernstigers leed. Dat bleek uit de handige afvinklijstjes die ik op diverse sites kon invullen. In het gunstige geval ging het om psoriasis, maar waarschijnlijk betrof het hersenvliesontsteking.
Leve de nuchtere medemoeders
Uiteindelijk krijgt mijn verstand toch altijd weer de overhand. Ik poets zelf immers ook nooit het toilet en ik ben ook goed terecht gekomen. En luieruitslag blijkt na twee dagen niets meer dan luieruitslag. Bovendien is Bee vrij stabiel in zijn vrolijkheid. Ik thuisdokter dus niet meer op Google. Oei ik groei hebben we principieel niet in huis (die lees ik alleen bij iedere vriendin die hem in de kast heeft staan).
Het meest geruststellend zijn echter de nuchtere medemoeders. Zoals wederom Judith. We waren samen met Bee en Noa in Burgers' Zoo. 'Heeft Bee al een van de kinderziektes gehad?' Ik schudde mijn hoofd. 'Zodra hij vlekjes, bultjes, pokken of andere uitslag krijgt, moet je meteen bellen hoor! Dan kom ik met Noa langs.' Zodra Bee maar een beetje moest niezen, duwde ze Noa in zijn richting. 'Zoooo, goed voor de weerstand. Hoe jonger ze het krijgen, hoe eerder ze er vanaf zijn.'
'Ja, zo kun je het ook bekijken', dacht ik. 'Kom maar door met die kwijl en snot.' Noa voegde de daad bij het woord. Zo kreeg Bee met 14 maanden zijn eerste kus. Volgens Google krijgen ze daar een SOA van, maar voorlopig leverde het enkel gezelligheid op.
Bron bovenste plaatje: Nationwidechildrens.org
Geen opmerkingen:
Een reactie posten