Waarom kamperen met een dreumes geen vakantie is

Jeroen en ik houden allebei van kamperen. Wij zijn van die mensen die op vakantie heimelijk afritsbroeken, wijde fleecevesten van 200 euro en Teva's dragen. We verzamelen allerlei geavanceerd outdoorspul, zetten onze tent met futuristische luifel op en...doen dan helemaal niets meer. De activiteitenkalender van onze kampeervakanties is overzichtelijk: stapels boeken lezen, luieren, slapen, naar het campingwinkeltje om chili con carne te halen voor op ons butagasje en dan weer snel naar de tent om te lezen. Feitelijk hebben we die Teva's niet eens nodig.

Maar toen hadden we nog geen dreumes.

Het muurbloempje

‘Lang zal ze leven, lang zal ze leven, lang zal ze leven in de gloriaaaaa…’ Jolig zingt het groepje Vriendinnetje toe. Ze zijn pas binnen gekomen op dit dooie feestje. Maar de sfeer is meteen anders. Ze brengen energie mee in de kamer waar we tot net kabbelend kletsten.

De kosmische invloed van een oranje string

Ik heb zo mijn eigenaardigheden. Als ik bijvoorbeeld een rode Suzuki Swift zie rijden, is dat een teken dat het een goede dag gaat zijn. Een witte of blauwe of welke andere kleur is ook oké, maar de rode is het summum. Tenzij ik de rode én nog meerdere kleuren Suzuki Swifts zie rijden, dan heb ik echt een topdag.

Dit onschuldige bijgeloof neemt tijdens het WK wel wat neurotische vormen aan. Zo moet ik een slecht voorgevoel hebben voorafgaand aan de wedstrijd. Want als ik een goed voorgevoel heb dan komt het niet goed. Logisch toch? 

De wereld is een wespennest

Laatst ging ik even snel op en neer naar de Albert Heijn terwijl Bee in bed lag. Ik was welgeteld vijf hele minuten weg. Maar bij thuiskomst moest ik toch even controleren of hij nog wel ademde. 'Stel je niet aan muts,' zei mijn verstand. 'Hij ligt gewoon lekker te slapen. Net als v-i-j-f minuten geleden.' Mijn gevoel antwoordde met een betweterig stemmetje: 'ja maar toch...hij zal in die beduchte vijf minuten eens ernstig onwel geworden zijn. Dat vergeef je jezelf nooit. NOOIT.'