Bang voor de burgerlijkheid

Mijn beste vriendin gaat samenwonen. Met een jongen. In een huis met een eigen voordeur en eigen douche en toilet die ze maar met z'n tweetjes hoeven te delen. Hiervoor woonde ze in een huis waar ze het toilet met vier man deelde. Dat ging prima. Maar nu voorziet ze grote problemen.

Boerenkool, mungbonen en meer onverteerbaars

 










In het tijdschrift Grazia staat wekelijks een van mijn favoriete columns: het eetdagboek. Een bekende Nederlander houdt bij welke maaltijden en tussendoortjes hij of (meestal) zij die week eet. 

Anders ga je 16 uur vliegen met een dreumes

 
Honderden ogen kijken me vol ongenoegen aan als ik met Bee het vliegtuig binnen stap. Alsof hij ebola heeft. Een heel contrast met zojuist in de vertrekruimte toen velen nog met een glimlach naar dat leuke kleine blonde ventje keken dat voorbij kwam wandelen en ‘haihai’ tegen iedereen zegt. De brede glimlach die Bee gul ronddeelt, werkt in het vliegtuig helaas niet.

Ik werk dus ik besta

Ik las een artikel in Flow. In plaats dat ik in een ik-wil-op-een-boerderijtje-wonen-en-schaapjes-vilten stemming belandde, raakte ik geïrriteerd.

Het artikel gaat over de zoektocht naar een goede balans tussen werk en privé. Oké, zover nog niets om op tegen te zijn. Maar volgens het artikel proberen we te hard om werk en privé te scheiden. 'Geef dat gevecht op en mix werk en privé door elkaar' staat er. 

Spelen met een aardappelschilmesje

 













Een moeder uit Bilthoven vertelde me dat haar dochter van zes jaar dacht dat een flatgebouw een huis was voor één persoon.

Een vader, eveneens uit Bilthoven, vertelde me over zijn dochter van acht jaar die was gaan spelen bij een vriendinnetje in een rijtjeshuis. Gechoqueerd kwam ze thuis: ‘pappa, het is zo’n klein huis’, had ze gezegd ‘ze hebben maar drie slaapkamers.’ Haar vriendinnetje moest een slaapkamer met haar zusje délen. Drama!

Een dag als drugsverslaafde

Vandaag ben ik een dag  “cliënt” op Lievegoed Ravenswoud, het introductiecentrum verslavingszorg van mijn werk. 

Deze locatie ligt ver weg van alles. Fileloos is het bijna twee uur rijden vanaf Utrecht. Zo ver weg dat mijn telefoon geen bereik meer heeft. Zo ver dat 3FM me in de steek laat. Deze middle of nowhere heeft een reden. Ver en verstoken van de verleidingen in de eigen omgeving, kunnen cliënten hier tot rust komen. 

Dertigersdialogen

‘Hoe gaat het?’

‘Goed. Met jou?'

'Zelfde. Ook druk. Ik zou graag meer tijd voor mezelf willen. Leuk zo’n vrouw en kind, maar wanneer heb ik voor het laatst echt tijd gehad voor mezelf? Ik weet precies wat ik iedere minuut van deze week ga doen. Zelfs in de weekenden, want die hebben we twee maanden geleden al vol gepland.’

De mamma-subcultuur

Ik kan me een verjaardag herinneren toen ik nog geen kinderen had of wilde en alle andere gasten wél. Het was zondagmiddag. Bier en wijn bleven koud in de koelkast liggen. Het rook zoetig naar moedermelk en zurig naar kinderkots. De gesprekken gingen over de Eerste tot en met de Zesde ziekte, Etos- versus Kruidvatluiers en tepelkloven. 

De Rechter oordeelt

In mijn achterhoofd woont een stem die ik de Rechter noem. De Rechter is een lange dunne man met een grote zwarte toga. Hij heeft een vale witte huid, kleurloze lippen en een immer misprijzende trek om zijn mond. Vanzelfsprekend lacht hij nooit.

De Rechter is kritisch op alles wat ik doe. Als ik voor mijn gevoel een goed communicatieplan heb gemaakt bij een project. Dan oordeelt de rechter: 'Afgewezen! Je hebt hier en hier niet aan gedacht. En je hebt die en die collega niet betrokken. Er zal geen draagvlak zijn. Niemand zit te wachten op een papieren oplossing.' 

Lieve Hanna

 Jaaa! Ik heb een date met Hanna Bervoets. We hebben afgesproken in de Rode Hoed in Amsterdam. Ze vertelt me dan over haar nieuwe boek dat nog niemand gelezen heeft. Maar ik straks wel. Want ze stuurt haar boek alvast naar me op.

Naar MIJ! Haar grootste fan. Ik heb geen poster hangen hoor. Zo'n triest figuur ben ik niet. Ik ben sowieso nooit uitbundig in mijn fanheid. De laatste keer dat ik fan was, was op mijn vijftiende. Ik zwijmelde over Brad Pitt. Plakte Hitkrant-foto's van hem in mijn agenda. Dagdroomde dat hij voor mij zou vallen als hij toevallig in Nijmegen was. Ik ben trouwens niet op zo'n manier fan van Hanna hoor. Dat zou raar zijn. Oppervlakkig. 

Waarom kamperen met een dreumes geen vakantie is

Jeroen en ik houden allebei van kamperen. Wij zijn van die mensen die op vakantie heimelijk afritsbroeken, wijde fleecevesten van 200 euro en Teva's dragen. We verzamelen allerlei geavanceerd outdoorspul, zetten onze tent met futuristische luifel op en...doen dan helemaal niets meer. De activiteitenkalender van onze kampeervakanties is overzichtelijk: stapels boeken lezen, luieren, slapen, naar het campingwinkeltje om chili con carne te halen voor op ons butagasje en dan weer snel naar de tent om te lezen. Feitelijk hebben we die Teva's niet eens nodig.

Maar toen hadden we nog geen dreumes.

Het muurbloempje

‘Lang zal ze leven, lang zal ze leven, lang zal ze leven in de gloriaaaaa…’ Jolig zingt het groepje Vriendinnetje toe. Ze zijn pas binnen gekomen op dit dooie feestje. Maar de sfeer is meteen anders. Ze brengen energie mee in de kamer waar we tot net kabbelend kletsten.

De kosmische invloed van een oranje string

Ik heb zo mijn eigenaardigheden. Als ik bijvoorbeeld een rode Suzuki Swift zie rijden, is dat een teken dat het een goede dag gaat zijn. Een witte of blauwe of welke andere kleur is ook oké, maar de rode is het summum. Tenzij ik de rode én nog meerdere kleuren Suzuki Swifts zie rijden, dan heb ik echt een topdag.

Dit onschuldige bijgeloof neemt tijdens het WK wel wat neurotische vormen aan. Zo moet ik een slecht voorgevoel hebben voorafgaand aan de wedstrijd. Want als ik een goed voorgevoel heb dan komt het niet goed. Logisch toch? 

De wereld is een wespennest

Laatst ging ik even snel op en neer naar de Albert Heijn terwijl Bee in bed lag. Ik was welgeteld vijf hele minuten weg. Maar bij thuiskomst moest ik toch even controleren of hij nog wel ademde. 'Stel je niet aan muts,' zei mijn verstand. 'Hij ligt gewoon lekker te slapen. Net als v-i-j-f minuten geleden.' Mijn gevoel antwoordde met een betweterig stemmetje: 'ja maar toch...hij zal in die beduchte vijf minuten eens ernstig onwel geworden zijn. Dat vergeef je jezelf nooit. NOOIT.'

Nachtelijk avontuurtje

Met zachte voeten loop ik door de nacht. Het is een warme avond. Ik ben wakker. In de verte hoor ik de geluiden van de stad. Ik maak een nachtelijk rondje. Zonder haast. Met een omweg. Het is stil op straat. Ik vind dit Utrecht op z'n mooist. De rust. Lege tuinen. Stille stoepen.

Is het de behaaglijke warmte op dit tijdstip waardoor ik overmoedig raak? In ieder geval sla ik af naar straten waar ik niet bekend ben. Dat wat je niet kent kan in het donker onbehaaglijker lijken dan het bij daglicht blijkt te zijn. Maar ik wil niet omkeren. Ik zit in de flow. 

Uiterst populaire WK-actie van Mompelend Musje & de NS

We worden weer overspoeld met Hup Holland Hamsters, Flagdress en strijkplaatjes. Legio grote bedrijven doen ook dit WK moeite om de best scorende WK-gadget te maken. Ditmaal komt de treffer uit onverwachte hoek: NS en Mompelend Musje brachten het uiterst populaire en gewilde Wilhelmusje op de markt. Lees hier het diepgaande interview met Timo Huges, president-directeur van de NS. 

Volkstuintjesdilemma

Al lange tijd dagdromen Jeroen en ik van een volkstuintje. Nu lijkt er ineens een mogelijkheid. Bij een geweldig volkstuintjescomplex op 10 minuten fietsafstand zouden we misschien binnen afzienbare tijd een tuintje kunnen krijgen.

Ik ben al vijf jaar 27

De laatste tijd zie ik steeds vaker meisjes van 16 jaar in een tuinbroek lopen. De eerste Nike Air Max zijn weer gesignaleerd. En regelmatig als ik de radio aanzet, hoor ik oude nummers van Dune of DJ Paul Elstak. De jaren negentig zijn terug van weggeweest. Foto’s van vroeger zijn ineens niet meer beschamend, maar retro en hip. Leuk die nostalgie. En hmmm, ineens realiseer ik me dat het alweer zo’n 16 jaar geleden is dat ik zelf die leeftijd had en in een tuinbroek ging dansen op Rainbow high in the sky. Een half leven geleden dus.

Hoe ik probeerde niet cliché te worden...

Toen ik zwanger was van Bee, nam ik mij plechtig één ding voor: ik zou niet aan al die clichés meedoen die aan het ouderschap kleven. Dat ik daarmee meteen mijn eerste cliché tot een feit maakte, realiseerde ik me pas later. Toen het allemaal te laat was.

Sterven bij Zaltbommel

Ik heb een haat-liefde verhouding met de auto. Liefde omdat hij altijd trouw voor de deur op me staat te wachten en me op elk willekeurig tijdstip waar dan ook naar toe brengt. Liefde omdat hij Bees hoeveelheid aan luiers, doekjes, speelgoed en andere zooi zonder mopperen vervoert terwijl ik dit in het openbaar vervoer alleen met veel gechaggerijn kan. Liefde ook omdat je potentieel ieder moment spontaan in de auto kunt stappen om naar Parijs te rijden. 

'Ik kom uit Amsterdaham'

Enige tijd terug was ik op een feestje in Amsterdam. Ik sprak met een leuke meid van wie net de relatie uit was. ‘Ik ga terug naar Meppel’, fluisterde ze. Ik dacht dat haar zachte stem voortkwam uit emotie en knikte begrijpend. ‘Mijn ouders en wat vrienden wonen daar. En je vindt er goedkoper een huis’, zei ze verontschuldigd. ‘Dat kan ik me goed voorstellen’, antwoordde ik. ‘Echt?’ Verbaasd keek ze me aan. Uit opluchting steeg haar stemgeluid ettelijke decibellen: ‘Je komt zeker niet uit Amsterdam hè?’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Chill. Dan kan ik dus gewoon vertellen hoeveel ZIN ik heb om naar Meppel te verhuizen. Ik moet me zo verontschuldigen tegenover iedereen uit Amsterdam. Ze denken dat ik gek ben. Beter een bezemkast in de Bijlmer dan terug naar Meppel luidt het credo.’

Geitenwollen sokken van Vanilia

Heb je je geitenwollen sokken gewassen en gestreken? Altijd leuk als je vrienden meeleven met je nieuwe baan. Vandaag begin ik bij Lievegoed, een antroposofische zorgorganisatie. Wat is antroposofische zorg?’ vraagt iedereen. Dat weet ik ook niet, maar ik ga het ontdekken. 

Het David de Kabouter woonideaal

Sinds een tijdje ben ik in de ban van tiny houses. In het Nederlands ook wel "dwerg woningen" genoemd. Je hoort er steeds vaker over: mensen die in een huisje van 12m2 gaan wonen. Vrijwillig inderdaad.

Bij dwergwonen moet ik automatisch denken aan David en Lisa, dat leuke kabouterstel. Niet dat ik hen voor dwerg wil uitmaken, maar ze zijn natuurlijk wel klein van stuk én hebben een geweldig tiny huis. Herinner je je nog dat rustiek gelegen knusse huisje in de stam van een boom? Een optrekje vol authentieke details, afgemaakt met eikenhouten meubeltjes, gehaakte kleedjes en koperen pannen. Me like!

4 redenen waarom marktplaats je leven verrijkt (marktplaats-monologen II)

Jeroen noemt mij een "marktplaatsofiel". Vrijwel alles bij ons in huis komt van marktplaats. Stoelen, kasten, kleding, vazen, babymeubilair. Zelfs de kat komt van marktplaats. Zelf noem ik mij liever “marktplaatsoloog”, oftewel hoogleraar aan de hogere school voor marktplaatskunde. Want marktplaats is geen hobby maar een levensfilosofie en complex vakgebied ineen. Vanuit die hoedanigheid deel ik graag de 4 redenen waarom marktplaats je leven verrijkt:

Dertigersdilemma van een heel andere orde

Ik heb net 5 kaarten op de post gedaan. Morgen wordt mijn broertje 30 jaar. Hij viert het thuis in zijn voorziening voor beschermd wonen (RIBW). Hij zal wel even gaan eten bij mijn ouders. Ik denk dat mijn vader traditioneel een appeltaart voor hem bakt. Mijn moeder heeft waarschijnlijk een t-shirt, penselen en een fles speciaal bier voor hem gekocht. Ik bel hem, mijn zusje ook. De vraag is of hij opneemt. Om even extra stil te staan bij deze mijlpaal krijgt hij dit jaar een brievenbus vol kaarten van familie en oude bekenden. 

Ja erg hè, bel jeugdzorg!

Anne en ik wandelen door de Zara op de Oude Gracht met Bee in de wagen. Ineens duikt tussen de kledingrekken een vrouw op. Ze kijkt naar Bee. Bee kijkt naar haar. Het is weer zo ver, denk ik. Hij palmt weer eens een oudere vrouw in met zijn zes-tanden-glimlach. Dan richt ze zich tot mij met een berispende blik. 'Hij is echt heel erg moe. Ik zou hem snel in bed leggen.' De vrouw ziet er uit alsof ze zelf al drie kleinkinderen heeft die ruim uit de luiers zijn. Haar hoef je dus niets te vertellen over kinderen en opvoeden. 'Ehh', antwoord ik gevat. En ik onderstreep dat nog eens met een langgerekte: 'ahmm'. De vrouw draait zich alweer om en beent kordaat naar een volgend kledingrek. Haar burgerplicht is vervuld.

Double sweet 16

Deze week vierde ik mijn double sweet sixteen. Het zou groots en meeslepend worden. MTV-waardig, zoals een double sweet sixteen hoort te zijn. In een afgehuurde Jimmy Woo. Ingevlogen met een roze helikopter met strass-steentjes op de propellers. Tijdens mijn spetterende entree zou ik een creatie dragen met lange sleep, gemaakt van €500-biljetten, ontworpen door Viktor & Rolf. 

Lamp met een levensverhaal (marktplaats-monologen I)

Vanavond ga ik in Utrecht Transwijk een staande lamp met zwart kanten kap ophalen die ik gekocht heb via marktplaats. Al in de gang ruikt het naar dierentuin. Bij het betreden van de kleine woonkamer wordt duidelijk waarom. Er komen twee honden me enthousiast begroeten. In een mand liggen nog twee honden. Verder zie ik minstens vier katten, een robuust aquarium en twee vol behuisde vogelkooien met kanaries.

Onderweg naar de Uithof

Ik heb wel aan fietslampjes gedacht, maar ze zitten onderin mijn tas. Begraven onder twee telefoons, portemonnee, deo en allemaal losse papieren met informatie over de cursus. 'Sms je wel even als je weer naar huis komt?' vroeg Jeroen vlak voor ik de deur dichttrok. Daar denk ik nu aan in de schemer op mijn fiets op weg naar de Uithof. Ik weet waarom hij dat zegt: De Verkrachter van Utrecht. Of in ieder geval denk ik er nu zelf aan. In De Utrechtse Internet Courant las ik dat hij weer actief is. Niet dat ik bang ben voor die man, hoor. Maar toch.